"پایتخت" طعنه به پایتخت بود

                           

همگان معترفیم که پایتخت کشورمان در هاله ای خاکستری از فرهنگ های وارداتی همچون مصرف گرایی، تجمل پرستی، خوش گذرانی های پوچ و مادی و استرس های شدید خانوادگی گم شده است. روابط خانوادگی در پایتخت رو به تیرگی دارد و اصول و ارزشهای سنتی جامعه ایرانی در پس شلوغی های مادی رنگ می بازد.بزرگی و کوچکی را نه به سن بلکه به حساب بانکی میسنجند و راحتی و خوشی را نه به آرامش روحی بلکه به میزان مصرف بیشتر.

این معجون زهرآگین شایسته پایتخت ایران اسلامی نیست و میبایست با حربه فرهنگی به جنگ این شبه فرهنگ دروغین و مادی رفت. می بایست به پایتخت نشین ها نشان داد که چقدر راحت میتوان زندگی کرد و خوش بود و چه راحت میتوان به شادی رسید و خوشبخت بود. چون راه را به اشتباه میروند.

سریال "پایتخت" ساخته "سیروس مقدم" در ایام نوروز 90 لحظات بسیار شیرین و به یادماندنی و آموزنده ای را برای همه ما فراهم کرد. طنز عالی و گیرا ،زبان ساده و همه فهم ،ایجاد ارتباط با تمامی مخاطبان با سلیقه های متفاوت،بازی بسیار عالی و بی نقص کاراکترهای اصلی،متن خوب و جذاب و موسیقی دلنشین باعث شد تا پایتخت بهترین سریال نوروزی باشد.

"پایتخت" طنز خانوادگی بود اما سخیف و مستهجن نبود .برای خنداندن مردم به لودگی متوسل نمیشد. از کلیشه های طنزهای امروزی دوری می کرد و حرفی تازه برای گفتن داشت. اکثر قریب به اتفاق مخاطبان درونمایه اصلی  این طنز را دریافته بودند که همان عشق و محبت زن و شوهر در نهایت سختی ها و مشکلات بود .که "مقدم" به زیبایی نشان داد.

 در سال های اخیر که سریال های طنز به سمت لودگی و استفاده از جوک های سخیف و یا صحنه های استفاده بازیگران از دستشویی!! میرفت سریال خوش ساخت مقدم  توقفی بود بر سخیف سازی سریال های طنز و به قول "محمود سفارتی" طنز های مقوا! که برای خنداندن مردم نیاز به لودگی نیست آنچه از دل براید لاجرم بردل نشیند.

مخاطبان با خانواده "معمولی" و مشکلاتشان عجین شده بودند  و به بامزگی هایشان میخندیدند. سریالی که  شاید مخاطبان پس از اتمام آن دلشان برای دیدنش تنگ شود.

 برخی به اشتباه که ناشی از عدم دقت و تعجیل در اظهار نظر است کارخوب "مقدم" را جفا به مردم خوب مازندران و کم لطفی به ایشان دانسته اند در حالی که به هیچ وجه چنین نبود.

قابل توجه این دوستان،" پایتخت" سادگی مردم عزیز شمال را به سخره نگرفته بود بلکه استحاله مردم پایتخت نشین در دود و ترافیک و آهن را به نیش و کنایه بسته بود. مردانگی و جوانمردی مردمان شمال را در برابر زیرابی رفتن ها و بی معرفتی های برخی پایتخت نشین ها قرار داده بود.

نه تنها "پایتخت" توهین به مردم مازندران نبود بلکه  خانواده "معمولی" نماینده میلیونها خانواده شهرستانی بودند که هنوز سنت ها و رسوم و ویژگی های مثبت فرهنگ غنی ایرانی -اسلامی را با مدرنیته و تجمل گرایی افراطی مبادله نکرده اند.

نقی مردی ساده دل و خانواده دوست بود  که تمامی تلاشش را برای ادامه تحصیل راحت همسرش در تهران کرد. با وجود بیماری پدرش اورا بسیار دوست می داشت و همچون غلامی دست به سینه فرمانبردار پدر بود اگر نقی نامش آرش یا کیارش بود و به جای اهل علی آباد اهل پایتخت، بی شک پدر پیر در گوشه  خانه سالمندان جان سپرده بود!

پس "پایتخت" هجمه ای ستودنی به فرهنگ  عاریه ای ، تجملی و دودی  برخی پایتخت نشین ها بود.

"هما"، مادر و همسری مهربان و صبور بود زنی که دوشادوش همسرش برای زندگی بهتر تلاش میکرد و هیچگاه در اثر خستگی از زمانه و مشکلات سرخسته همسر را آماج غرولند های زنانه نمیساخت.

پایتخت نوک سوزنی بود به پایتخت نشین هایی که در هیاهوی چشم هم چشمی ها و تابلوهای رنگارنگ پاساژها آداب شوهر داری را به فراموشی سپرده اند.

و" ارسطو" که تحت تاثیر گل رخ بود. عشق را بدون ابتذال نشان داد. عاشقی را بدون رنگ و بوی مشمئز کننده غربی و مدرنیزه شده. خواستن را از راه توصیه شده و رسیدن به  عشق را نه به اجبار بلکه به اختیار.از عشق های مثلثی کلیشه ای خبری نبود و ازدواج این سنت حسنه به سخره گرفته نشده بود.

سریال پایتخت متفاوت بود . علیرضا خمسه نیز متفاوت بود. او پیر بود اما نه ضربه فلیپینی میزد! و نه در تمام سریال فقط  میگفت" برو حالشو ببر"!! او متفاوت بود و دیالوگ های کلمه ای گیرا و گاها معنا داری داشت که دلنشین بود.

پایتخت به دل نشست و نوروز 90 را برایمان خاطره انگیز کرد.  امیدواریم سال 90 سالی خوش و پر از برکات معنوی و مادی برای همه عواملش باشد. ان شاء الله