۱۹ رمضان از نگاهی دیگر

نوشته سردار اشعث کندی، روزنامه الاطلاع، چاپ دمشق 

همه ما در اندوه شهادت امیرمومنان علی‌(ع) بسر می‌بریم؛ امامی که در محراب نماز به دست یکی از یاران و سربازان سابقش ابن‌ملجم مرادی به شهادت رسید. برای بررسی و تحلیل این اقدام مرادی کافی است کمی عقب‌تر برویم. پس از آغاز حکومت علی مخالفت‌هایی از گوشه و کنار از سوی بزرگان صحابه و حتی بیت پیغمبر(ص) مطرح شد. اینکه انتقادات و گلایه‌ها درست بود یا غلط در این مقال نمی‌گنجد اما حکومت نوپای علی با مخالفان متعددی روبه‌رو شد که به هر حال جزو جامعه مسلمین بوده و از حق اعتراض و گلایه برخوردار بودند. همچنین بزرگانی از صحابه که تاییدیه‌های فراوانی از رسول‌الله داشتند نیز بر شیوه حکومت وی اعتراض داشتند از طلحهًْ‌الخیر تا سیف‌الاسلام زبیر رحمهًْ‌الله علیهما. این گروه از پیشکسوتان مسلمان بر نحوه واگذاری ولایات اسلامی و تعیین استانداران از سوی علی اعتراض داشتند زیرا علی بزرگان و کبار صحابه را خانه‌نشین کرده و گروهی جوان را که خیلی‌هاشان حتی پیغمبر(ص) را ندیده بودند بر مسند کار نشانده بود. تقسیم مساوی بیت‌المال توسط علی نیز گروهی دیگر را بر او شوراند و به مخالفت کشاند. در کنار این مشکلات، جامعه اسلامی با دشمنی بزرگ چون معاویه ابن ابی‌سفیان روبه‌رو بود، او فقط می‌خواست حکم امارتش بر شام توسط علی تنفیذ شود. مخالفت امام با معاویه و بسیج کردن مردم برای جنگ با وی علاوه بر بدعت برادرکشی در اسلام موجب به وجود آمدن فتنه‌های جمل، صفین و نهروان شد. کشتار وسیع خوارج که پیشانی‌هایشان از شدت سجده بر خداوند قادر متعال پینه بسته بود کینه‌ای نهفته در قلب بازماندگان نهروان به ودیعه نهاد. اکنون که آن کینه نهان توسط شمشیر ابن‌ملجم مرادی بر فرق وصی نبی نشسته است سوال‌هایی در ذهن می‌‌آید که پاسخ آنها می‌تواند راز درون امثال من و دوستانم را روشن‌تر کند:

آیا بهتر نبود حرمت حرم رسول‌الله حفظ می‌شد و هرچه ام‌المومنین می‌فرموند اجرا می‌شد تا جامعه دچار فتنه نشود؟

آیا برخورد حذفی و ناشایست با بزرگان اسلام و سرداران رشیدی چون طلحه و زبیر موجب به وجود آمدن موج نارضایتی در میان مردم نشد؟ بهتر نبود بصره و مصر را به این دو بزرگوار واگذار می‌کردند تا ایشان هم بتوانند خدمتی بکنند؟

آیا بهتر نبود هنگامی که خوارج فقط این خواسته را داشتند که علی از تن دادن به حکمیت توبه کند علی این کار را به صورت مصلحتی انجام می‌‌داد تا فتنه خاموش شود و ابن‌ملجم‌ها شمشیرشان در نیام بماند؟

آیا بهتر نبود معاویه در شام ابقا می‌شد تا برادرکشی باب نشده و زنان مسلمان بسیاری بیوه نشوند؟

آیا شایسته‌تر نبود از مردم شام بخواهند خودشان امیرشان را انتخاب کنند و اگر راضی به ابقای معاویه بودند او را ابقا می‌‌کردند؟

در پایان ضمن ابراز بیعت مستحکم با امام جوان حسن بن علی به ایشان با نیت خالصانه عرض می‌کنیم:

فاعتبروا یا اولی‌الابصار!

توجه: این مقاله در سنه 40 هجری منتشر شده است و هرگونه تشابه اسمی در زمان‌های آینده تکذیب می‌شود اما استفاده کنایه‌ای و استعاره‌ای بلامانع است!  

محمد حاشر  یزدانی

لینک انتشار این مطلب در روزنامه وطن امروز 

http://vatanemrooz.ir/1390/10/28/VatanEmrooz/823/Page/6/