ملیته یا آبیته؟

 آبیته یا قرمزته؟ آسمون آبیه و خون قرمزه و 6تایی ها و لنگی ها و هزار جور شعار جورواجور برای کری خوندن بین طرفدارای دوتیم مشهور پایتخت وجود دارد. دعوای طرفدارای این تیم ها بخشی از تاریخ عمر و جوونی خیلی از مردم ماست دعوایی که از پدربزرگ به پدر و پسر ارث رسیده و هنوز ادامه دارد. در این مقال کاری به هویت این رنگ ها و رنگ بازی ها و فلسفه ایجاد و مفید و مضر بودن و فرهنگ سازی و این جور حرفا نداریم این نوشته جوشیده از حس برانگیخته شده عرق ملی نویسنده در جریان بازی پرسپولیس- الغرافه است. خون قرمز ها و آبی ها هرچقدر هم که برا تیمشون بجوشه و سرازیر شه و شیشه های اتوبوس های خط واحد و صندلی های ورزشگاهها بی نصیب از این غیرت تیمی نمونن همه ما میدونیم تیم ملی ما یه چیز دیگه است قرمز و آبی ورنمی داره . اصلا ملیت ما یه چیز دیگه است غرور داره کیف داره . مخصوصا در برابر تیم های عربی. نه اینکه بحث عرب و عجم باشه که خدا میدونه ما اصلا از این حرفا نداریم اونا خودشون شروع میکنن و دامن میزنن به این جور بحث های غیر انسانی

توپ از کنارگوش سامی الجابر رد میشه 10 دقیقه خودشو می اندازه زمین و فریاد های میکشه انگار مختار ثقفی پاهاشو قطع کرده این کاراشون میره رو مخ تماشاگر ایرانی . دور افتخار بحرینی ها هنگام حذف ایران از جام جهانی رو هم همه ملت ایران یادشونه

ماجرای خلیج فارس و جزایر سه گانه و هزاران مورد دیگه باعث شده که در صحنه فوتبال ما با تیم های عربی یه حس ملی و وطنی همه مردم و فرابگیره و فارغ از رنگ ها و تیم ها و علقه ها همه یک صدا تیم نماینده ایران رو تشویق کنند. 

                           

بازی الغرافه و پرسپولیس نمونه ای از این حس بود حضور 90 هزار نفر تماشاگر همه رو به وجد در آورده بود که قرمز و آبی یکی شدن به نام بزرگ ایران اما...

امایی دارم پرازحرف و سودا امایی به مصیبت هایی که درفوتبال مملکت ماست و هرگاه کسی داد زد و فریاد زد کس دیگری با نظرسنجی های نهایتا دوملیون نفری ساکتش کرد که ورزش باید دست ورزشی ها باشد و کسی حق دخالت ندارد . کار به جایی رسید که مایلی کهن از درد دلش زد زیر گریه... اما گریه اش را هم مسخره کردند تا همه چیز به نفع لاابالی گری بماند.

رئیس جمهور وعده داد تا فوتبال و دانشگاه آزاد را ملی کند! همه فکر میکردیم فوتبال را میتواند اما دانشگاه آزاد را نه اما همه چیز برعکس شد . این غول بی شاخ ودم فوتبال انگاری خیال تسلیم شدن ندارد. دو بار دورخیز رئیس جمهور برای اصلاح وضعیت اسفبار فوتبال با هجمه رسانه ای وسیع و تهدیدات آقایان مبنی بر دخالت فیفا مواجه شده است.

وقتی فوتبال ما با فرهنگ ایرانی و ملی ما نخواند کار بی شرمانه و زشت آقای مجیدی را نتیجه می دهد. وقتی ملی پوش های ما کاپیتان های ما اینقدر کوته فکر هستند خدا به داد بقیه برسد. همین جا عرض کنم در همین فوتبال ما هستند اندک سربازانی که برای وطنشان عرق میریزند و زحمت میکشند و خیلی هم دنبال امضا دادن نیستند همین جا به احترام همه آنها خیلی بحث را داغ نمی کنیم.

اما آقای مجیدی! فکر کردید که هستید؟ ایرانی هستید یا اماراتی؟ پوشیدن لباس تیم استقلال و به هم زدن روحیه تیم ایرانی و بالا بردن روحیه تیم عربی چه نتیجه ای برای شما دارد؟ اگر الغرافه 10 تا گل بزند به پرسپولیس شما خیلی کیف می کنی؟ مثلا اگر استقلال از جام باشگاهها حذف شود علی کریمی خوشحال می شود؟ خاک بر سر این فوتبال اگر واقعا این حس در شما باشد.

اگر جای هواداران استقلال بودم در یک بنر به پهنای اسم بزرگ استقلال کار زشت شمارا محکوم و از حضور تمامی نمایندگان ایران عزیز در چام باشگاههای آسیا حمایت می کردم

قهرمانان فوتبالی ما کمی برای خودشان فکر کنند که چرا اسطوره های پهلوانی این مرزو بوم از سایر رشته های ورزشی هستند و هیچگاه مردان فوتبالی در قلب های نسل های گذشته و حال جایی درخور ندارند؟ خواهشا مغلطه نکنید و یکی دوتا اسمی که فیفا هی برای هر مراسمی دعوتشان میکند را نیاورید . قهرمانی که در قلب ملت جابگیرد یکی است مثل: پوریای ولی،تختی،رضا زاده،دبیر،ساعی،کرمی

در این اسم ها از فوتبالی ها  اثری نیست چرا؟ آقای مجیدی پاسخ دهند.

پاسخ روشن است پهلوانان ما همه فریاد میزندد ملیته اما ایشان در برابر پوزخند های تیم های عربی فریاد کشید آبیته!