دانشجوی آگاه
دانشجو عنوان مقدسی است که در اموزه های دینی و ملی ما به دلیل احترام بالای جایگاه علم در اذهان ایرانیان همیشه از جایگاه رفیع و بلندی بر خوردار بوده است. بی گمان قشرنشجو یکی از اقشار عزیز جامعه و مورد توجه مردم و مسئولین است.
در بحبوحه انقلاب این قشر مردمی نقش به سزایی درآگاه سازی جامعه داشت و روشنگریهای دانشجویان آزاده آن دوران پایه های رژیم طاغوت رامی لرزاند.
دانشجویان از تعهد و دینداری بالایی برخوردار بودند و تعدادی نیز که تحت تاثیرافکار کمونیستی یا لیبرالی قرار داشتند عمدتا انسان هایی آزاده بودند.
جامعه به نظر دانشجویان احترام میگذاشت. و هنگامی که جنبش های دانشجویی بیانه یا اطلاعیه ای صادر می کردند چیزی جز حرف مردم و خواست آنان نبود . مردم دانشجویان را دوست داشتند و دانشجویان مردم را
تحلیل سیاسی عمده شاخصه اکثر دانشجویان بود که با شنیدن هزاران تحلیل رنگارنگ و متفاوت با درک صحیح از شرایط و آشنایی با پیشینه سردمداران نظریه های گوناگون با فکری روشن به درستی تحلیل کرده و با سرعت افکار انحرافی وتفرقه افکن را در نطفه خفه می کردند و یا به آنها وقعی نمی نهادند.
اما در جامعه امروزی جایگاه دانشجویان ما کجاست؟
چه کسی قداست دانشجو را زیر پای قدرت طلبی و دنیا پرستی له کرد و در این میان صدای ناله سوزناک عده ای ازدنباله روان همان دانشجویان 57 در میان صدای کف و سوت شنیده نشد و مورد تمسخر قرار گرفت؟
چرا مردم از نظرات و بیانیه های دانشجویی رویگردان شده و آنان را خط اول پیگیری مطالباتشان نمیدانند.
لطفا با خواندن این جملات ناراحت نشده و مرا که خود روزگاری از این قشر فرهیخته بوده ام به اهانت به دانشجو متهم نکنید.
تا کی می خواهایم خودمان را گول بزنیم،دانشجو در حال سقوط است و باید فکری کرد.
چرا در سال های اخیر مردم راهی را میروند در حالی که دانشجویان آدرس راه دیگری را می دهند؟ آیا مردم نمی فهمند؟ آیا دانشجویان نمی فهمند؟ یا شاید من نمی فهمم
چرا فساد موجود در شهر های بزرگ و شهرهای کوچک متبرک شده به واحد دانشگاه آزاد به قشر دانشجو منتسب می شود؟ این زنگ خطر نیست؟
چرا صاحب خانه ها از اجاره واحد مسکونی خود به این قشر فرهیخته اجتناب می کنند؟
آقای انجمن اسلامی آقای جامعه اسلامی آقای بسیج آقای دفتر تحکیم این اعلام خطر نیست؟
آیا وقت ان نرسیده که فکری بکنیم؟ ایا وقت ان نرسیده که خودخواهی و گروهگرایی را کنار گذاشته و دست در دست هم وجهه مخدوش شده دانشجو را از اذهان ملت شریف ایران پاک کنیم؟
آیا وقت آن نرسیده که به جای فرش قرمز پهن کردن برای عناصر سیاسی مطرود توده ملت کاری کنیم که ملت برای تک تک دانشجویانش فرش قرمز پهن کنند؟
دانشجورا این صفات زیبنده است:
منتقد
اصولگرا
اصلاح طلب
عدالت طلب
متعهد و مومن
وفادار به مام وطن
و اگر هرکدام از این ویژگی ها کمرنگ شود باید نگران بود چه برسد به این که تعدادی از این ویژگی ها حذف شده و تبدیل به غیر شوند.
طبیعی است که هیچ کس دانشجوی بله قربان گو و متملق حکومت را نمی پسنند. اما مراقب باشیم از آن طرف نیفتیم
دانشجو نباید دولتی باشد حال دولت چه اصول گرا و چه اصلاح طلب باشد. دانشجوی اگاه میبایست همیشه مراقب عملکرد مدیران باشد.
دانشجو می بایست فراجناحی باشد. شاید سلایقش با یکی از جناح ها نزدیک تر باشد اما در برابر کار خلاف و نسنجیده می بایست موضع بگیرد.
دانشجوی اگاه اصول گرا هنگام نصب مشایی توسط رییس جمهورعکس العمل نشان دهد.
دانشجوی آگاه اصلاح طلب هنگام ایجاد وهن در ذهن عده ای قلیل از مردم در باره انتخابات عکس العمل نشان دهد.
دانشجوی اگاه اصولگرا دولت را ملزم به رعایت انصاف در برابر مخالفان کند.
دانشجوی اگاه اصلاح طلب سیاسیون را نصیحت کرده و توصیه به ارامش و پذیرش شکست کند.
دانشجوی اگاه اصولگرا به سخنان مشایی در برابر اسرائیل انتقاد شدید کند.
دانشجوی اگاه اصلاح طلب مواضع برخی را در چرایی کمک به مردم مظلوم لبنان و فلسطین نکوهش کند.
دانشجوی اگاه اصولگرا با انحصارگرایانی که با برگزاری میتینگ های دانشجویی جناح رقیب مخالفت می کنند بر خورد کند.
دانشجوی اگاه اصلاح طلب با دشمنان تابلو دار نظام که از سپاه و بسیج کینه و نفرت دارند برخورد کند.
دانشجوی آگاه چه اصلاح طلب و چه اصولگرا هنگام پیروزی کاندیدای رقیب برادرانه تبریک گفته و برای او آرزوی موفقیت کند. واعلام کند آمادگی کمک به دولت منتخب مردم را دارد.
البته منصفانه باید گفت جناح اصولگرا هر جا خلافی ببیند تذکر میدهد چه توسط رییس جمهور منتسب به این جناح و چه رقبا اما با کمی دقت متوجه می شویم که دانشجویان اصلاح طلب کمتر تمایلی به نقد اصلاح طلبان دارند.
چه زیباست این آرزوها و رویا ها آیا می شود که تحقق یابند؟کاش...
